Zapraszamy na spektakle, które odbędą się 30 września i 1 października 2016 o godzinie 18.00 na Scenie na Sarego 7 w Krakowie. Najprawdopodobniej to ostatnia okazja, by zobaczyć młodych twórców, którzy stworzyli przedstawienie „Wyspy szczęśliwe” w ramach warsztatów teatralnych w Teatrze Bagatela.

Martyna:

Dzień dobry! Chciałabym Pani opowiedzieć o moim ulubionym smaku lodów. Więc te lody… Ach, Pani nie słyszy… Sprawdźmy, czy tylko nie słyszy Pani o lodach czy o innych rzeczach też

Głucha coś miga…

Martyna: To może opowiem o tym wkurzającym psie sąsiadów, tym co wpadł pod auto. O jak on szczekał, jak szczekał. O tak szczekał. Hau! Hau! A warczał tak: wrrry wrrr

Nie słyszy Pan? Nic? Naprawdę? To nie będę mówić o muzyce, muzyka skreślona z listy, ani o tej staruszce, która sprzedaje na targu oscypki, ma bardzo śmieszny, skrzeczący głos. Szkoda, że jej Pan nigdy nie słyszał? Nie umiem jej naśladować.

Może Pani opisze mi dźwięk wydawany przez muszle z waszej wyspy, ten dźwięk który słychać jak się przyłoży do ucha. To szum przypominający fale morskie. Słyszy go Pan? Przykładał Pan muszę do ucha? Ma pan ucho, w ogóle ma Pan ucho? Po co panu w takim razie ucho?

Beznadziejna ta wyspa. Nie tylko, że nikt tu nic nie słyszy ale nawet nie chce słuchać! Pakuję się i wyjeżdżam. I pomigam wam na do widzenia.

Dziewczyna przywiązana do swojego psa nawet po jego śmierci. Dosłownie. Włóczy za sobą na smyczy jego truchło. Jednak na początku nie bardzo wiadomo co to jest.

Wiktoria: Może i jest za późno, ale teraz chce ci powiedzieć to, czego nie zdążyłam przed twoim wypadkiem i nagłą śmiercią.

Nie będę się martwić, kiedy uciekniesz bo już ode mnie nie uciekniesz. Nie będziesz już podkradał mi najlepszych kąsków z mojego talerza, kiedy odwrócę głowę. Nigdy nie pójdziemy już razem na spacer do parku, nigdy nie pokażemy się już pod naszym blokiem, żeby sąsiadki miały nas za co obgadywać. Nie zabierzesz mi mojej poduszki, żeby używać jej do notorycznego leniuchowania. A ja nie będę musiała zbierać twoich włosów po całym domu, nie tylko w łazience. I nie podrapię cię, tam gdzie najbardziej lubisz. Od teraz nic już nie będzie w błocie, nie będziesz już kopał nam dziur w ogródku, udając ogrodnika amatora. Ale będę tęsknić za naszym wspólnym kopaniem piłki w ogrodzie lub na boisku, ja akurat wolałam na boisku. Już nigdy nie będziemy się razem bali burzy i fajerwerków w czasie sylwestra. I nie będziesz już gryźć moich butów, choć tak bardzo lubiłeś to robić. Ludzie mają różne perwersje, ty gryzłeś buty – wybaczam ci i tak lepiej niż gdybyś je wkładał bez pytania jak moja siostra. Naszemu listonoszowi będzie brakowało waszego wspólnego porannego joggingu, roztyje się makabrycznie i pewnie umrze na zawał. A to wszystko dlatego, że ty jesteś ze mną tutaj a nie tam.

Ale i tak będę za tobą tęsknić…. zawsze będziesz częścią mojego życia, już na zawsze zostanie po tobie dziura w moim sercu… o taka wielka! Taka! Pamiętaj zawsze kochałam, kocham i będę kochać…

Inny winowajca: WoW! Pięknie powiedziane. Zazdroszczę Twojemu chłopakowi…

Wiktoria: Chłopakowi? Mówiłam to mojemu psu! O – tu jest. Ciągle jest ze mną. Bardzo dobrze, że jest ze mną. Chodź Roofi!

Elise: Dziewczynka, która chce wejść do labiryntu i dotrzeć z jego pomocą na Wyspę Dorosłych. Pojawia się na scenie przytulając do piersi kilka ulubionych lalek.

Przewodnik: Oto jest wejście do Labiryntu. Prowadzi przez niego droga na Wyspę Dorosłych. Czy na pewno chcesz tam wejść?

Elise: Przecież istnieje tyle rzeczy, których nie mogę zrobić, bo jestem jeszcze dzieckiem. Nie mogę poznać smaku alkoholu. Nie mogę zarabiać pieniędzy. Nie mogę wyjść za mąż. Nie mogę wyruszyć w podróż bez zgody rodziców. Nie mogę założyć szpilek. No i nie głosuję w wyborach. Nie mogę pójść do nocnego klubu. Nie mogę obejrzeć drastycznego filmu, takiego z ćwiartowaniem i chlapaniem krwią. Nie wolno mi jeszcze palić papierosów, choć mogę wąchać dym. Nie mam prawa jazdy. Nie mogę kupić sobie własnego mieszkania a chciałabym w nim zamieszkać z Anią, tą rudą… Nie mogę pływać na głębokich wodach. I tych prawdziwych i metaforycznych. I  żadnych gier hazardowych! Poker, ruletka, oczko, zakłady sportowe, nawet totolotek jest zakazany! I nie mogę siedzieć do późna w nocy, nie mogę udawać, że nie słyszę próśb i poleceń rodziców. Nic nie mogę! Nie mogę chodzić sama na siłownię a chciałabym zobaczyć, jak ludzie się pocą na bieżni. I jeszcze nie mogę sama używać kuchenki, bo nie wolno mi się bawić ogniem. A przecież ja jestem ogniem!

Przewodnik: A więc otwieram drzwi! Pamiętaj nie ma powrotu!

Elise: Otwieraj! Szybko! Nie będę chciała wrócić!

Scena po wyjściu z Labiryntu. Elise wyrzuca lalki i spotyka prawdziwe kobiety. Są takie dorosłe. Dojrzałe. Inaczej ubrane. Zachowują się dziwnie. Mówią w niezrozumiałym języku:

Kamila 1: impro

Kamila 2: impro

Ania: impro

Elise: Nic z tego nie rozumiem. Gdzieś w środku mnie dalej jestem dzieckiem. Wciąż taka samotna. W świecie dorosłych nie ma na to lekarstwa. Gorycz. Tylko to czuję. Tylko tyle się dowiedziałam. Oto mój lament po wyjściu z labiryntu. I lista rzeczy, których już nigdy nie zrobię, bo jestem dorosła. Nie pobawię się lalkami. Nie ubiorę krótkiej sukienki z falbankami. Nie obejrzę dobranocki. Nie zrobię nikomu laurki na prezent. Nie pobawię się na placu zabaw. Nie pójdę już nigdy do szkoły. Nie przeczytam książki dla dzieci z samymi obrazkami. Nie dostanę zniżki na bilet. Nie zaplotę sobie dwóch warkoczyków. Nie wejdę na drzewo. Nie poproszę rodziców o kieszonkowe. Nie będę mogła pływać w brodziku. Nie wolno mi będzie kolorować kolorowanek. Nigdy już nie wezmę dziecięcego smoczka do ust. Nie pójdę już do mamy do łóżka i nie przytulę się, gdy będzie mi bardzo smutno. Nie pojeżdżę zimą na sankach. Choć tutaj na Wyspie Dorosłych jest cały czas ZIMA.

Przewodnik: A przecież ostrzegałem!

TO CZŁOWIEK MARUDNY BEZ WYOBRAŹNI

KUPUJE NAJPIERW ZA PIENIĄDZE

A PÓŹNIEJ TYLKO WYRZUCA WYRZUCA WYRZUCA

DOSZŁY MNIE SŁUCHY ŻE W KOSZU NA ŚMIECI NASTĄPIŁ BUNT BUNT

ŚMIECI NIE ŻYCZĄ SOBIE BYĆ WYRZUCANE BEZ PYTANIA ICH O WOLĘ

PEWIEN CZŁOWIEK WYSZEDŁ NA DWÓR ROZEJRZAŁ SIĘ NAGLE I POCZUŁ SMRÓD SMRÓD

I ROZEJRZAŁ SIĘ JESZCZE RAZ BY SPRAWDZIĆ SKĄD TEN SMRÓD

A TO ŚMIECIARKA (CIA-CIA-CIA) – CIARKA

ŚMIETNIK KTÓRY STAŁ SIĘ KWINTESENCJĄ

WYRAZU POGARDY LUDZI WOBEC ZADBANEGO ŚWIATA

LUDZIE NIE ZWRACAJĄ UWAGI NA DETALE

BO ŁATWIEJ IM UKRYĆ POCZUCIE WINY WSTYDU W CHAOSIE

CZYSTEGO KLAROWNEGO ŚWIATA

CO JEŚLI WAM POWIEM, ŻE ŚMIECI NIE ISTNIEJĄ? TO CO WIDZIMY W KOSZACH NA ŚMIECI TO NIE ŚMIECI. TO RZECZY, KTÓRE UZNALIŚMY ZA NIEPOTRZEBNE. WYRZUCIŁAM DZIŚ NA PODŁOGĘ TE WSZYSTKIE RESZTKI PUDEŁKA PAPIERKI I CO? PEWNIE POMYŚLICIE, ŻE JESTEM NIENORMALNA ALE NA PRZYKŁAD TA STARA SKÓRKA OD BANANA JEST TAKIM MAŁYM ŚWIATEM.

KAŻDY Z TYCH ODPADKÓW MA SWOJĄ HISTORIĘ TAK SAMO JAK JA. WIĘC CZEMU SKORO JA TEŻ MAM SWOJĄ HISTORIĘ, POCHODZENIE NIE JESTEM W KOSZU NA ŚMIECI?  KAŻDY CZŁOWIEK JEST PIĘKNY A PIĘKNYCH RZECZY SIĘ NIE WYRZUCA, TYLKO SIĘ O NIE DBA. TAK ZOBACZYŁAM KUPĘ ŚMIECI I ZACZĘŁAM ZASTANAWIAĆ SIĘ DLACZEGO NIEKTÓRZY LUDZIE TRAKTUJĄ INNYCH LUDZI JAK ŚMIECI . MOŻE TO WYDUMANE LECZ NIC NIE PORADZĘ, ŻE WŁAŚNIE O TYM POMYŚLAŁAM.

TO CO WIDZIMY W KOSZACH TO NIE ŚMIECI TO NIE ŚMIECI. TO RZECZY, KTÓRE UZNALIŚMY ZA NIEPOTRZEBNE…

NIEPOTRZEBNE NIEPOTRZEBNE NIEPOTRZEBNE

ZOBACZYŁAM ŚMIETNIK NA PODWÓRKU BRATA BYŁA TAM TEŻ MAMA A TAKŻE I TATA

JANUSZ ZNALAZŁ W POKOJU SWOJEJ CÓRKI KNOPERSA PRZETERMINOWANEGO  O DWA MIESIĄCE, ALE ŻE JEST GŁODOMOREM ZJADŁ GO I PAPIEREK WYRZUCIŁ DO KOSZA.

HISTORIA MOJEGO ŚNIADANIA CZYLI MOJE ZDOBYCIE MIŁOŚCI

MÓJ ŚMIETNIK, MÓJ! JEGO BLASK OŚWIETLA POŁOWĘ BLOKU, A POŁYSK ZACHWYCA SWĄ NIESKAZITELNOŚCIĄ, POGŁADZIŁEM JEGO DELIKATNĄ OBUDOWĘ W SWYM METALICZNYM WYKOŃCZENIU, WZIĄŁEM GO NA RĘCE I WZIĄŁEM GO NA RĘCĘ I WNIOSŁEM DO MIESZKANIA.

ZAWARTOŚĆ JEJ TOREBKI TO OSTATNIO TYLKO PAPIERKI PO MAŁOKALORYCZNYCH WAFELKACH RYŻOWYCH I JOGURTACH. CZASEM TYLKO W CHWILACH SŁABOŚCI POZWALA SOBIE NA BANANA.

PO POWROCIE CZŁOWIEK BYŁ ZROZPACZONY TYM CO ZASTAŁ CAŁE SPRZĄTANIE ZAJĘŁO MU KILKA MIESIĘCY ALE WSZYSTKO WRÓCIŁO DO NORMY.

NIE BYŁO TU W ZASADZIE NIC POLAŁO SIĘ JEDYNIE SPORO ALKOHOLU NIEKTÓRYM URWAŁ SIĘ FILM RANO WYPILIŚMY WODĘ A PRZYNAJMNIEJ JA. BUTELKĘ WYRZUCIŁEM – OK!

Władze naszego kraju nie pozostają obojętne na dramatyczna sytuację mieszkańców. Rząd doszedł do wniosku, że nic nie stoi na przeszkodzie zrewidowania aktualnego porządku świata, skoro ten nas nie zadawala. Planowane są szeroko zakrojone konsultacje społeczne, które pozwolą wybrać najczęściej powtarzające się potrzeby obywateli. Rząd będzie starał się je zrealizować. Wkrótce zostanie wyznaczony teren, na który wysłana zostanie grupa ochotników. Ich zadaniem będzie stworzenie społeczeństwa, żyjącego w zgodzie z postulatami nowego porządku.

Z ostatniej chwili: Jak się dowiadujemy, na potrzeby akcji Nowa rzeczywistość została już zakupiona wyspa na Oceanie Niespokojnym. Znaliśmy ją dotąd pod nazwą Wyspa Grzeczności.

Tomek: Asassyn od Prady:

Na tej kartce mam zapisane cele na najbliższe dni. Wszystko co muszę o nich wiedzieć jest właśnie tu. Kawałek papieru w kratkę. A na nim życie, które zaraz się skończy.

Więc tak – za niedługo umrą z mojej ręki

Pan Jednorożec

Wyrośnięty żuk gnojowy, Mr Bitel

Mały, słodki kotek – uwaga z dwoma głowami!

Żywy krwisty stek

I ten najniebezpieczniejszy przeciwnik: złośliwa, starsza pani spod sklepu z warzywami

Nie będzie łatwo. Zaczynamy, jak tylko się przebiorę. Zapraszam do mojej garderoby…

Misja 1

Jak Państwo widzicie podczas tej misji, jestem ubrany w spodnie materiałowe, mam na nogach kozaki i płaszcz z kapturem. Kaptur może być nasunięty na czoło, albo zwisać luźno z pleców z tak zwanym dzióbkiem.

Misja 2

A teraz mam na sobie kapelusz piracki, spodnie alladyny, lnianą koszulę i bawełnianą obszywaną cekinami kamizelkę.  Aby uniknąć przykrych plam z krwi, zazwyczaj podwijam rękawy, o tak… Zdarza się, że odkładam też kapelusz obok zwłok, żeby otrzeć sobie pot z czoła tą gustowną chusteczką z monogramem AS.

Misja 3

Na potrzeby tej akcji, zaznaczam, że bardzo niebezpiecznej, zakładam oczywiście moje ulubione beżowe kozaki. Wbrew pozorom są bardzo przewiewne, stopa nie poci się, oddycha, pełen komfort, poza tym beż pasuje do wybranej przeze mnie broni a mianowicie sycylijskiej garoty. A propos garoty, jak słyszę garota, myślę – szyja, własną szyję osłaniam muślinowym szalem w kolorze moich oczu, spodnie – znów alladyny, w tej chwili nazwijmy je hamankami, no i oczywiście mój ukochany czarny płaszcz z kapturem.

Misja 4

Misje na wyspie, której nie znam, staram się realizować w pirackiej bandanie na czole. Wiecie – tradycja. Korsarze, nocne abordaże, nóż w zębach…Eeech, były czasy! Tym razem obowiązujący kolor koszuli – biel! Szal – karmin, lekko złamany szmaragdowymi nitkami, jesteśmy w końcu na morzach południowych. Beżowe kozaki  ściągam w momencie ataku i do ofiary skradam się na bosaka. Boję się tylko, czy nikt mi ich wtedy nie ukradnie.

Misja 5

Kiedy nie wiem, czy mi się uda, kiedy istnieje nawet najmniejsze ryzyko porażki muszę mieć na sobie, coś co przynosi, co zawsze mi przynosiło szczęście. Moje kozaki! W pasie zapinam się pasem, grubym, skórzanym z żelazną sprzączką. W roli koszuli występuje moja ulubiona koszula w prążki, która mam jeszcze od matury. Na rękach metalowe klamry, spodnie materiałowe, zwykłe. Bez nakrycia głowy, włosy ulizane. Na żelu. Jakby było naprawdę źle – uwaga ten żel też zabija!

Młoda nastoletnia mama kąpie w wannie swoje dziecko. Dziecko może być nadzwyczaj duże i upiorne. Albo lalka – tak do moczenia i rzucania.

Pola: Nie przytulaj mnie, dopóki nie umyjesz rąk, nienawidzę dotyku małych lepkich rączek. Gotowy? Wchodź do wanny, tylko uważaj nie poślizgnij się, bo coś ci się stanie. No głową możesz walnąć… Dlaczego jesteś taki uparty? Po prostu wejdź do wanny i usiądź.

• Za zimna!! – woł. Za zimna? Czy zawsze coś musi ci się nie podobać?! Raz woda za zimna raz za ciepła. Cholera jasna. Raz wody za mało innym razem źle bo nie ma bąbelków. Przez ciebie wychodzę na idiotkę wśród sąsiadów i znajomych, w tym bloku wszystko słychać przez ściany, oni wszystko słyszą i potem oceniają. Jak się będziesz tak dalej zachowywał to trafię do psychiatryka, odbiorą mi ciebie i zamkną w rodzinie zastępczej, chcesz być w rodzinie zastępczej? Nie, to się myj!

Proszę tu masz mydło, umyj porządnie nogi. Przez cały dzień chodziłeś boso, więc wypadało by je wreszcie umyć. Na pewno jak dorośniesz będę musiała przerabiać z tobą nudne lektury z podstawówki-a tak bardzo chciałam o nich zapomnieć. Może jeszcze w 4 klasie przyniesiesz mi świadectwo ze średnią 3.0 i będziesz żądać za nie pochwały.

Głowa do tyłu, spłuczę mydliny. Nie bój się to tylko woda! Już, wycieraj się. Bo ja cię powycieram! Teraz jak zejdziesz na dół nie waż się grzebać po szafkach  Przestań wydziwiać nic się przecież nie dzieje.

Obróć się, żebym mogła porządnie cię spłukać. Gotowe, wychodzimy.

Gdzie twój ręcznik? Na stole masz kolacje, tylko nie grymaś. Ty przynajmniej możesz jeść a ja po ciąży przytyłam aż 20 kg i zrzucam je do teraz. Pamiętaj, żebyś w wakacje nie spał przez większość dnia, i jak dorośniesz nie przyprowadzaj do domu dziewczyn, bo nie chcę być babcią w tak młodym wieku.

Kto to jest! Kto do Ciebie przyszedł! Czemu się drzesz? Kogo widzisz? Kogo!

743 330 km kwadratowe

O 115 E

Strefa równikowa

Podzielone na trzy kraje: Malezję, Indonezję i sułtanat Brunei.

Jamajka

10 991 km kwadratowych

18 N 77 W

Strefa równikowa

Stolica: Kingston

Patron Bob Marley

Wyspa świętej Heleny

122 km kwadratowe

16 S 6 W

Strefa równikowa

Jamestown

Słynni mieszkańcy: Napoleon

Wyspa Wielkanocna

163, 6 km kwadratowych

27, 10 S 109, 25 W

Strefa podzwrotnikowa południowa

Hanga Roa jedyna miejscowość

Atrakcja: wielkie posągi ustawione twarzami do oceanu

Madera

801 km kwadratowych

33 N 17 W

Strefa podzwrotnikowa północna

Stolica: Funchal

Słynni mieszkańcy: niestety Cristiano Ronaldo

Madagaskar

584 040 km kwadratowych

20 S 47 E

Strefa równikowa

Stolica: Antananreywa

Miejscowa atrakcja: Pingwiny